Szkło hartowane

Początki szkła hartowanego

Pierwsze ślady szkła odnotowano w połowie 4 tysiąclecia P.N.E. w Mezopotamii. Natomiast historycy uważają, że po raz pierwszy przypadkowo udało się je wytopić fenickim kupcom. Rozpalając ognisko przy plaży dostał się do niego piasek. Pod wpływem wysokiej temperatury stopił się tworząc i utworzył szklane formy. Nie przypominały one niczego specjalnego ale było to pierwsze szkło.

Szyby w starych oknach mają różnego rodzaju zanieczyszczenia, zniekształcenia - możemy jeszcze zauważyć tego typu niedoskonałe produkty na starych obiektach. Dziś szyby w oknach są praktycznie nieskazitelne, tafle są proste, bez wtrąceń czy wad. Technologia poszła niesamowicie do przodu.

Pierwotnie wytapiano szkło kolorowe - ze względu na brak umiejętności usunięcia zanieczyszczeń w składnikach do produkcji szkła. Imperium rzymskie jako pierwsze opracowało technologię produkcji szkła przeźroczystego. Egipt stosował szkło jako powłoka do naczyń ceramicznych. Współczesne szyby zaczęto produkować ok 100 roku naszej ery. Było to jednak rozwiązanie tak trudne, drogie, że mogli sobie pozwolić na to nieliczni. tafle były niewielkie a odpady wykorzystywane w całości.

Produkcja wydmuchiwania - tak szyby również wydmuchiwano!. Aby wydmuchać taflę dmuchano duże naczynie a następnie je spłaszczano.

W XIV wieku wykwalifikowany, doświadczony rzemieślnik w ciągu jednego dnia był w stanie wyprodukować 12 szyb. Musiał to być naprawdę niezły zawodnik z doświadczeniem. Wyobraźmy sobie dzisiejsze zapotrzebowanie i ilu ludzi musiało by mieć takie umiejętności. Musiał to być towar luksusowy który głównie trafiał do obiektów sakralnych. Dzięki takim umiejętnościom obiekty zaczęły być doświetlane naturalnym światłem. Okna stawały się coraz większe i chroniły przed warunkami atmosferycznymi.

XIX to realne zmiany w produkcji szkła.

Produkcja staje się masowa, co powoduje znaczne obniżenie kosztów wytworzenia.

Szkło hartowane ESG

Jest to szkło - to szkło poddane procesowi obróbki termicznej. Zmianie ulega struktura cząstek. Efektem jest podwyższenie odporności na uderzenia mechaniczne od 5 do 7 razy. Szkło poddane temu procesowi tłucze się na drobne nie ostre kawałki i jest nazywane szkłem bezpiecznym. Szkło hartowane jest na tyle mocne, że ciężko jest rozbić taką szybę nawet używając kamienia czy też innego ciężkiego przedmiotu. Dzięki temu tafle szkła stały się częstym materiałem budowlanym wykorzystywanym jako element nośny, zabezpieczający. Dlatego też dzisiaj wykorzystujemy szkło do całoszklanych konstrukcji samonośnych gdzie to właśnie szkło jest elementem nośnym a liczba okuć ograniczona została do minimum.

Procesowi hartowania możemy poddawać przeróżne rodzaje szkła.

Szkło float
Szkło diamant
satyna
ornamenty
szkło barwione w masie min antisol

Proces hartowania szkła nie zmienia wizualnie tafli. Ma identyczny wygląd jak szkło surowe. Po hartowaniu szkło otrzymuje oznaczenie, że jest zahartowane. Oznaczenie nanosi się najczęściej w jednym z narożników szkła lub na krawędzi szkła. Możemy oczywiście zadecydować gdzie ma się ono znajdować jednak w praktyce zazwyczaj jest to jeden z narożników.

Obróbka szkła hartowanego.

Szkło po przejściu procesu hartowania nie podlega obróbce. Nie należy go szlifować ani wiercić w nim żadnych otworów. Wszystkie te czynności należy wykonać przed procesem hartowania. W procesie hartowania powstają wewnętrzne naprężenia szkła. To one są odpowiedzialne za jego właściwości ( zwiększoną wytrzymałość). Dlatego próba jakiejkolwiek obróbki często kończy się wybuchem formatki. Dlatego wykonywana przez nas balustrada szklana wewnętrzna zawsze wykonana jest ze szkła hartowanego i laminowanego.

Ze szkła hartowanego możemy wykonywać min:

Szkło hartowane nie tylko jest mocniejsze na uderzenia mechaniczne. Wzrasta jego odporność na wysoką temperaturę co daję również dodatkowe możliwości zastosowania szkła. W miejscach w których wymagana jest taka odporność np. Kuchenka gazowa - możemy zastosować szkło lacobel hartowane.

Norma szkła hartowanego PN-EN 12150-1

Otwory w szkle hartowanym.

Odległość krawędzi otworu od krawędzi szkła wynosi minimum 6 grubości szkła.

Odległość pomiędzy otworami nie mniej niż 2 grubości szkła

Średnica otworu nie powinna być mniejsza od grubości tafli szkła